دیروز برای پیدا کردن یه ایمیل قدیمی به حساب یاهوی خودم سر زدم. بعد از کلی پرس و جو که آیا خودت هستی که داری لاگین می‌کنی یا نه، بالاخره وارد شدم و در ناباوری تمام دیدم که هیچ اثری از ایمیل‌های من نیست. بله یاهو تمامی ایمیل‌ها و خاطرات من رو به دلیل عدم فعالیت بیشتر از ۱۲ ماه پاک کرده بود. تجربه‌ی تلخی برای من رغم زدی یاهو جان. تا نیم ساعت که داشتم فکر می‌کردم به اون روزهایی که با ذوق ایمیل یاهو رو باز کرده بودم و بعد تبدیل شده بود به نگهداری بخش عمده‌ای از خاطرات من. داشت یادم می‌رفتم که دنبال کدوم فایل بودم.
اما قسمت جالب اینه که اون فایل رو از ایمیل یاهو به ایمیل یاهوی همسرم فرستاده بودم و اون هم بعد از ۱۰ سال، شاید اون فایل چون براش جالب بوده و مي‌خواسته که باقی بمونه فرستاده بود به جیمیل خودم و خودش و جیمیل پسرم که ۲ ماه بعد از تولدش مامانش براش ساخت. اون فایل پیدا شد.
اما مشکل تازه شروع شد. فایلی بود که با ادوبی فلش درست شده بود و الان دیگه باز نمی‌شد. چرا؟ چون فلش هم داستانش جمع شده و ادوبی دیگه ادامه نداده و حتی نسخه‌های قبلی رو هم پاک کرده کلاً و شما بیچاره می‌شی تا بخواهی یک فایل قدیمی فلش رو باز کنی. یک ساعتی وقتم گرفته شد و موفق شدم فایل رو ببینم.
احساس از دست دادن رهایم نمی‌کرد. شاید با من هم عقیده باشید که احساس از دست‌دادن گاهی از خود آن چیزهایی که از دست می‌دهیم مهم‌تره. در واقع فکر از دست‌دادن خیلی دردناک‌تر از آثار نبودن اون چیز هست که از دست دادیم. این احساس به وضوح در تجربه‌ی من با ایمیل‌های یاهو بیرون زد.
بیشتر از اونکه بخوام در مورد سیاست‌های غیرمنصفانه یاهو صحبت کنم و اینکه نامردی کرد با این کارش، یا اینکه بیام مقایسه کنم که گوگل سرویس‌های دیگه‌ای راه میندازه که اتفاقاً به شما آرامش خاطر بده که هیچ وقت چیزی رو از دست نمی‌دی اگه تو اکوسیستم گوگل باشی و شاید همین سیاست‌های محدود کننده یاهو یکی از دلایل عقب افتادن این شرکت در گوی رقابت باشه، می‌خوام یه چیز دیگه‌ای رو بنویسم.
اگه اون چیزهایی که گذاشتیم کنار و با خیال راحت که جاشون امنه، یه فرد باشه چی؟ اگه ما فکر کنیم که اتفاقاً یه آدم مهم رو ببریم و یه جای امن نگه داریم و خیالمون راحته که همیشه هست و بهش سر نزنیم چی؟ اگر سر زدنمون فقط این باشه که احتیاجات جسمی اون رو فراهم کنیم و کاری به احتیاجات روحی و معنوی اون فرد نداشته باشیم چی؟ اتفاقاً در مورد آدم‌ها مثل ایمیل یاهو نیست که لاگین نکنی و بعد از ۱۲ ماه بیایی. اون حالت دیگه آخرشه. بیشتر آدم‌های مهم زندگیمون رو در کنارمون می‌بینیم اما چون فکر می‌کنیم که برای همیشه هستند، اونطور که باید بهشون توجه نمی‌کنیم. اونطور که باید بهشون سر نمی‌زنیم.
با خودم می‌گم، فرقی نمی‌کنه که اون فایل‌های قدیمی توی ایمیل من مونده بود یا نه. اگه براتون جالبه دنبال فایلی بودم که سال ۲۰۰۳ ایمیل کرده بودم به همسرم.
در مورد آدم‌ها دیگه احساس از دست‌دادن نیست که دردناک‌تر از نبود خود اون‌ها باشه، به معنای واقعی نبودن اون‌ها هست که دردناک‌ترین حس عالم می‌شه. پس در نگهداری چیزها و افراد مهم زندگی دقت بیشتری داشته باشین. ایمیل وقتی نیست، دیگه نیست، اما آدم‌های مهم زندگی ممکنه نباشن، در عین بودن. ممکنه باشن، در عین نبودن.
