روزهایی که با استرس درس می خواندیم را بعید است که هم سن و سالهای من فراموش کرده باشند. روزهایی می توانستیم از آن لذت بسیار زیادی ببریم ولی با فشار زیاد اطرافیان خودمان را در اتاق حبس می کردیم و روی کتابها می افتادیم و می خواندیم تا تمام شوند. اما مگر تمام می شد. فشار روانی بسیار زیادی را روز اعلام نتایج تحمل کردیم و در نهایت با هر سختی که بود روزنامه گیر می آوردیم و خدا را شکر. دانشگاه دولتی در تهران و رشته خیلی خوب.
امروز یک ویدئو از یک مشاور دیدم که قسمتی از حرفهای او به دلم نشست. آنجا که می گفت ما به این دنیا آمده ایم که زندگی کنیم نه اینکه درس بخوانیم. درس می خوانیم برای اینکه زندگی بهتری را تجربه کنیم. هدف درس خواندن نیست.
برای من که الان یک پسر ۶ ساله دارم بسیار مهم است که چه سبک زندگی درست است. خیلی ها اعتقاد دارند که متاسفانه وقتی در ایران زندگی می کنید و هنوز مدرک تحصیلی از همه چیز مهمتر است، شما باید برای فرزندتان بهترین مدرسه را انتخاب کنید. حتما دقت کنید که این مدرسه کلاسهای فشرده زبان انگلیسی داشته باشد و …
برخی هم اعتقاد دارند که این موضوع در آینده نزدیک حل خواهد شد. برای مثال هم به تعداد صندلی های مازاد دانشگاه ها اشاره می کنند و می گویند خلاصه همه دکتر و مهندس خواهند شد. اما این یه انتخاب بسیار سخت است که شما اجازه بدهید فرزندتان بدون فشار روحی و روانی با آرامش به آموختن بپردازد و یا با برنامه ای فشرده کلاس های درسی را برایش تنظیم کنید.
بسیار مهم است که چه میزان برای کلاسهای ورزشی و یا کلاس های هنری مثلا موسیقی وقت می گذارید. یادم نمی رود که در پیش دبستانی پسرم کلاس چرتکه گذاشته بودند و برخی از خانواده ها برای اینکه فرزندشان خیلی خوب چرتکه یاد بگیرد برای کودک ۵ ساله کلاس فوق العاده ثبت نامه کرده بودند و بعد از ظهرها بچه را به آن کلاس می بردند.
من و همسرم مشخصا سعی کردیم که فشاری برای آبتین (پسرم) ایجاد نکنیم و با ترفندهای انگیزشی علاقه او را نه به چرتکه بلکه به ریاضیات بیشتر کنیم. طبیعی است که توانمندی افراد در مفاهیم ریاضی می تواند پایه برخی موفقیت هایشان باشد.
اما همواره این نگرانی را دارم که آیا باید پسر من شاگر اول کلاسش شود یا خیلی مهم نیست که چه رتبه ای کسب می کند. خودم همیشه شاگرد اول بوده ام، اما نمی توانم جایگاه فعلی خود در جامه را خیلی مستقیم به شاگرد اول بودنم ارتباط دهم.
بعضی اوقات هم احساس می کنم که شاید بهتر باشد پسر من در امورات اصلی زندگی فردی ماهر باشد. در انجام امور شخصی توانمند باشد. فردی خلاق باشد. از هنر دور نبوده و یک رشته هنری مورد علاقه اش را به صورت حرفه ای دنبال کند. ورزش کند و تنی سالم داشته باشد. اما نمی دانم که لازم است انتگرال سه گانه را هم بلد باشد که با سرعت حل کند یا خیر؟ فراموش کرده ام از کدام مسئلۀ مثلثات در زندگی ام استفاده کرده ام.
